ΤΟ ΣΥΜΠΤΩΜΑ

"Θέλω να τονίσω, όμως, ότι η οικονομία είναι το σύμπτωμα του προβλήματος, διότι το μεγάλο πρόβλημα ήταν η λειτουργία του ίδιου του κράτους, του ίδιου του πολιτικού συστήματος....¨"

ανέφερε ο Γιώργος Παπανδρέου στην πρόσφατη ομιλία του στην Κομοτηνή. Πράγματι έχουμε συνειδητοποιήσει ποια είναι τα πραγματικά αίτια της κρίσης;

 Το μεγαλύτερο μέρος της ασκούμενης κριτικής, εστιάζει αποκλειστικά στην κακή διαχείριση, στη διαφθορά και στους ανίκανους ανεπαρκείς και χρηματιζόμενους πολιτικούς.
Σύμφωνα με την άποψη αυτή αν στείλουμε όλους τους πολιτικούς σπίτι τους ή μερικούς από αυτούς ως προσωρινά διαμένοντες στις Ελληνικές φυλακές και αναλάβουν άξιοι διαχειριστές μπορούμε να διορθώσουμε τα πράγματα και να αποφύγουμε τον δύσκολο κάβο...
Ποιοί όμως θα αναλάβουν να σώσουν τη χώρα; Πως θα αναδειχθούν; Δια της εις άτοπον απαγωγής; Δηλαδή αφού καθαρίσουμε τους Μαντέληδες τους Βουλγαράκηδες και τους ομοίους τους, όσοι περισσέψουν θα διοικήσουν; Ή μήπως θα βάλουμε αγγελία στον διεθνή τύπο για την πρόσληψη πολιτικών; Είναι προφανές ότι η ιδιότητα δεν αποτελεί εχέγγυο χρηστής διαχείρισης. Δηλαδή όποιος δεν είναι πολιτικός δεν σημαίνει αυτομάτως ότι είναι κατάλληλος για την δουλειά. Δεν είναι η διαχείριση των δημοσίων πραγμάτων ζήτημα καλών προθέσεων και ηθικών φερέλπιδων πολιτικών ή επιχειρηματιών. Η αντίληψη των σωτήρων και των καλών παιδιών που θα βγάλουν τη χώρα από τα αδιέξοδά της και θα την επαναφέρουν στις αγκαλιές της Ευρώπης, είναι βαθειά συντηρητική και επικίνδυνη. Συντηρητική γιατί διατηρεί την αποτυχημένη συνταγή που μας οδήγησε στα σημερινά αδιέξοδα. Επικίνδυνη γιατί κρύβει κάτω από το χαλί τα σκουπίδια, οδηγεί σε τυφλές επιλογές προσώπων και στρέφει αλλού τη συζήτηση, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα την ανάγκη για θεσμικές ανατροπές. Γιατί στην πραγματικότητα η οικονομία δεν είναι παρά μία έκφανση – η σημαντικότερη ίσως- των φαινομένων που αναπτύσσονται σε μία κοινωνία.
     Το πελατειακό κράτος η λογική της ήσσονος προσπάθειας, ο κρατισμός, η γραφειοκρατία, η αδιαφάνεια, η ηθική κατάπτωση, η άθλια παιδεία που παρέχουμε, το διεφθαρμένο και άδικο κράτος είναι τα πραγματικά ζητήματα που θα έπρεπε να μας απασχολούν. Τι κράτος φτιάξαμε, τι είδους πολιτικών παράγουμε, τι παιδεία έχουμε;
      Εκείνο που πρέπει να αναδειχθεί από την πολύπλευρή κρίση που μας ταλαιπωρεί, είναι ένας νέος εθνικός στόχος. Μία νέα αυτοσυνειδησία των Ελλήνων. Πρέπει να δούμε ποιοί πραγματικά είμαστε και που θέλουμε να πάμε. Ολίγον Ευρωπαίοι και ολίγον κλεφταρματολοί κατά το δοκούν, δεν γίνεται πιά. Μας πήρανε χαμπάρι (σσ. τουρκική haber που σημαίνει νέο είδηση). Πριν λοιπόν έρθουν τα χειρότερα χαμπέρια, πρέπει να πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας και να τις διαχειριστούμε, όχι περιμένοντας την θεία χάρη για να σωθούμε ή τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά, αλλά με την υπευθυνότητα και την σοβαρότητα που επιβάλλεται από τις περιστάσεις. Να σταματήσουμε να αναζητούμε την δήθεν εθνική μας ανωτερότητα στον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη και να συμφιλιωθούμε με την Βαλκανική μας διάσταση.  Να εγκαταλείψουμε επιτέλους τον ηλίθιο μανιχαισμό, την ασπρόμαυρη λογική που πνίγει και διαιρεί την Ελληνική κοινωνία, την πολιτική, την τέχνη. Να δούμε τις δικές μας ευθύνες πρώτα και μετά να καταλογίσουμε και στους υπόλοιπους ότι τους αναλογεί.      
       Να υπογράψουμε ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο. Να αποκαταστήσουμε την αναγκαία εμπιστοσύνη μεταξύ πολιτών και κράτους. Να φτιάξουμε για πρώτη φορά, ένα κράτος που θα είναι λειτουργικό, δίκαιο και θα βασίζεται στις αρχές της διαφάνειας, της δικαιοσύνης, της ισοπολιτείας και της Δημοκρατίας.
     Αλλά όχι στα λόγια. Με θεσμικές ανατροπές. Και με πόλεμο στα κάθε λογής κεκτημένα που λειτουργούν εις βάρος της Ελληνικής κοινωνίας και βυθίζουν τον τόπο στο βούρκο. Και προς αποφυγή κάθε παρεξηγήσεως, ως κεκτημένα ασφαλώς δεν εννοώ τα 700 ΕΥΡΩ που συνιστούν τον βασικό μισθό της εθνικής γενικής συλλογικής σύμβασης εργασίας. Αναφέρομαι στα «κεκτημένα» των κομμάτων και του πολιτικού συστήματος που κρυβόταν επί χρόνια πίσω από τον νόμο περί ευθύνης Υπουργών και τους αθρόους διορισμούς ημετέρων, των διεφθαρμένων υπαλλήλων που κρύβονται πίσω από τον συνδικαλισμό, των εργολάβων, των εκδοτών, των δημοσιογράφων που δεν ανέχονται καμία κριτική, των φοροφυγάδων και φοροκλεπτών, των κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, των ιδιοκτητών αυθαιρέτων, των τριάντα τύπων που κλείνουν το Σύνταγμα για να διαμαρτυρηθούν για την αναγκαιότητα να αποτελέσει ξεχωριστό δήμο η κάτω κωλοπετινίτσα , του μητροπολίτη Άνθιμου που θεωρεί χρέος του να κάνει εξωτερική πολιτική εν είδει Έλληνα Δαλάι Λάμα και όλων εκείνων που στο όνομα της ιερής συντεχνίας τους θέλουν να συνεχίζουν να κοροιδεύουν όλους τους άλλους. Αυτά πρέπει να ανατρέψουμε. Για να θεραπεύσουμε τα αίτια και να καταπολεμήσουμε  τα συμπτώματα.